"Ucz się u mistrzów" o sławie poetów

Treść

W trakcie wykładu zostały przytoczone sylwetki poetów, którzy za życia próbowali przewidzieć moc swojej sławy po śmierci, wyrażając swoje obawy lub nadzieje w swej twórczości. Wśród utworów omówionych znalazły się Nagrobek (W, Szymborska), Exegi Monumentum (Horacy), Exegi munimentum aere perennius... Z Horacjusza (A. Mickiewicz), Testament mój (J. Słowacki), Klaskaniem mając obrzękłe prawice (C. K. Norwid). Introdukcja (St. Grochowiak), Śmierć poety (K. I. Gałczyński).

Różni poeci prezentowali różne podejście do swojej sławy po śmierci i do oceny recepcji ich dzieł przez społeczeństwo. Niektórzy byli świadomi tego, że są pomijani, ale w przyszłości zostaną docenieni (C. K. Norwid – […]Syn minie pismo, lecz ty wspomnisz wnuku […]), inni wspominali w swej twórczości o ocalającej mocy poezji (Cz. Miłosz – Przedmowa z tomu Ocalenie), jeszcze inni, np. Philip Larkin przewidywali podejście krytyków do swojej poezji (Potomność). Wspomniano o Johnie Keatsie, na którego nagrobku w Rzymie widnieje napis „Tutaj leży ten, którego imię było pisane na wodzie”. Poruszony został temat istotnego znaczenia sławy pośmiertnej/wiecznej w starożytności i znaczenia samych poetów np. Homera, Hezjoda czy Owidiusza. Uczniowie poznali także znaczenie takich słów jak infamia, damnatio memoriae oraz theologos.

[AL]