Kami-ōgi (wachlarz z papieru) w bibliotece

Treść

Dzieci z koźmickiego przedszkola wzięły udział w spotkaniu. Zajęcia rozpoczęły się od przedstawienia krótkiej historii wachlarzy oraz różnych rodzaji i metod zdobienia.

Najwcześniejsze przedstawienia wachlarza pochodzą ze starożytnego Egiptu. Można spotkać malowidła ścienne obrazujące wielkie pęki liści palmowych lub pióropusze z piór na długich trzonkach, które poruszane przez służbę chłodziły dostojnika lub władcę. Przypuszczalnie na początku ery Heian (794-1185) japońscy rzemieślnicy wynaleźli wachlarz składany ōgi albo sensu. Najstarszy typ takiego wachlarza zbudowany jest z wąskich, klinowatych płytek z drewna cyprysu, które w swej szerszej części są zszyte. Takie cyprysowe, skomplikowane w budowie, wachlarze hi-ōgi stanowiły najczęściej charakterystyczne dodatki strojów dam dworu. Wykonane z kości słoniowej lub szylkretu, trafiały później jako kosztowne przedmioty zbytku na Zachód.
W książkach traktujących o strojach europejskich oraz na portretach z XVI w spotykane są pochodzące najczęściej z Włoch sztywne chorągiewki na trzonku, jako specjalna wenecka forma wachlarza. Powierzchnia wachlarza prowokowała do dekoracji i zdobień. Poszczególne segmenty wachlarzy składanych były misternie malowane w motywy: mitologiczne, biblijne, pasterskie, marynistyczne, chińskie. U schyłku wieku XVIII modne były sceny z aktualnych wydarzeń, jak: rocznica wybuchu Wezuwiusza, lot braci Montgolfier, czy rewolucja francuska.

Przedszkolaki chętnie wykonywały wachlarze okrągłe i tradycyjne (półokrągłe). Najwięcej uwagi wymagało równe złożenie papieru, by powstała symetryczna harmonijka. Metody zdobienia też były różne: od ozdabiania kredkami, poprzez wyklejanie papierem kolorowym, do barwionej waty i decupage włącznie. Wszyscy uczestnicy spotkania wyszli z zajęć z dwoma oryginalnymi wachlarzami.

[DG]